kłądzenie tynków zewnętrznych

Kładzenie tynków

Tynk elewacyjny to substancja, której zmywanie nie powinno przysparzać problemów. Nie powinien on też gromadzić na swojej powierzchni pyłu, kurzu i brudu. Jego odświeżanie i ponowne malowanie powinno być proste i szybkie, a całość nałożonej warstwy winna wytrzymać nawet cały wiek.

Odpowiednio dobrany tynk zależy oczywiście od powierzchni, na której zamierzamy go układać. Istnieją typy, dla których najlepsze jest układanie bezpośrednio na gołym murze (tynki trójwarstwowe), inne natomiast nadają się szczególnie do układania na warstwie izolacyjnej (tynki cienkowarstwowe). Bardzo ważnym faktem jest zdolność tynku do wiązania w temperaturze od plus pięciu stopni celsjusza do ponad dwudziestu. Nowoczesne mieszanki, które stosować można w rozmaitych warunkach mają składniki precyzyjnie dobrane zależnie od przeznaczenia. Najczęściej składają się one (w przypadku tynków grubowarstwowych) z trzech warstw o różnej grubości. Pierwszą z nich są obrzutki (grubość od trzech do pięciu milimetrów), drugą narzuty (grubość od dziesięciu do piętnastu milimetrów), a trzecią tynk ozdobny (lub gładź). Obrzutkę można niekiedy pominąć zagruntowując powierzchnię za pomocą warstwy kontaktowej. Najczęściej stosowane tynki tradycyjne mają skład cementowo-wapienny. Nadają się na większość ścian zewnętrznych. Tynki cementowe stosuje się natomiast w miejscach intensywnego kontaktu z wilgocią, albo wodą. Cienkowarstwowe tynki są nakładane na podkład różnego rodzaju, od betonu, po tyn grubowarstwowy. Wśród tynków cienkowarstwowych wyróżnić możemy silikatowe i mineralne. Zapobiegają one gromadzeniu się wilgoci w ścianie dzięki przepuszczalności pary wodnej. Innym rodzajem tynków cienkowarstwowych są tynki żywiczne, które charakteryzuje wyjątkowa szczelność.